Μια νουβέλα από τον Ανδρέα Μήτσου που αναμοχλεύει την τραγικότητα της σύγχρονης πραγματικότητας. ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΗΤΣΟΥ, Δύο παράξενα πλάσματα, εκδόσεις Καστανιώτη, σελ. 97 Δύο πλάσματα απροστάτευτα, κατατρεγμένα, απορφανισμένα, κατά την διάρκεια της απρόσμενης, τρυφερής και περιπετειώδους συμβίωσής τους, έρχονται αντιμέτωπα με όλα τα δεινά αυτού του κόσμου και τις αδικίες των ανθρώπων. Συμπορεύονται αξεχώριστα, ισότιμα, συντροφικά, με μόνο τους εφόδιο τη δύναμη της αγάπης και της αφοσίωσης που τα μεταμορφώνει σε πελώριους γίγαντες με υπερφυσικές δυνατότητες. Η μικρή ορφανή εξάχρονη Ελένη με την κρυστάλλινη μελωδική φωνή, ένα κορίτσι ευαίσθητο, τρομαγμένο, σχεδόν παραλοϊσμένο και το τελευταίο αρσενικό στρουθοκαμηλάκι, ένα βρέφος που σώθηκε κρυμμένο στην αγκαλιά της, από τον ανηλεή σφαγιασμό της ράτσας του στο εκτροφείο του νησιού εξαιτίας της "ψευδοπανώλης". Ζουν στο σπιτάκι της Ευτέρπης, της θείας που την έχει σαν κόρη, αφού πέθανε στη γέννα...