Για τον συνομήλικο... Και να που τα καρντάσια αποφοιτούν από το Ε' Αρρένων Θεσσαλονίκης και το γιορτάζουν σε μια ταράτσα έτοιμα να ξεχυθούν στη ζωή. Ο Περγαντής, ο Ρικούδης, ο Πατιερίδης (ο επιλεγόμενος Σπουτς), ο Νιόνιος και βαθυστόχαστος εγώ. Αυτός ανέμελα φοράει το φουλάρι του μουσικού (φοιτά ήδη στο Ωδείο). Εγώ τη γραβάτα του δικηγόρου (προορίζομαι για τη Νομική. Η μαμά με βλέπει Λυκουρέζο). Και να πώς τα φέρνουν τα πράγματα. Εχοντας κι ο Διονύσης περάσει στη Νομική, ένα πρωί, έξω από το αμφιθέατρο του Κεντρικού, μου λέει: "Δεν θα το αντέξω, καρντάσι, θα φύγω, κατεβαίνω στην Αθήνα. Αν τους αντέξεις, σε παραδέχομαι". Αυτός έφυγε με φορτηγό, δούλεψε ψιλοχαμάλης στη Μενάνδρου, μετά ο Γιώργος Κούνδουρος στη "Στοά" τον έβαλε να γρατζουνάει την κιθάρα. (Το "Καρνάγιο" στις Σπέτσες ήρθε μετά.) Αυτός χωρίς το φουλάρι. Εγώ με τη γραβάτα, πήρα πτυχίο, ορκίστηκα, έφυγα για το Παρίσι. Κράτησα τη γραβάτα στη Νομική του Paris 2, απελευθερώθηκα...