Κάποτε μετρούσαμε τις μέρες μέχρι το καλοκαίρι όπως μετρούν οι φυλακισμένοι τον χρόνο ως την αποφυλάκισή τους: με προσμονή και λαχτάρα. Καλοκαίρι σήμαινε παγωτό δίχως ενοχές, αφού θα κάναμε μπάνια και θα καίγαμε τις επιπλέον θερμίδες (έστω, με λίγες ενοχές, όταν φθάναμε στο τρίτο χωνάκι της μέρας), σήμαινε μαγιό και μυρωδιά αντηλιακού, ένα βιβλίο γεμάτο άμμο πάνω σε μια πολύχρωμη πετσέτα, μεζεδάκια δίπλα στη θάλασσα, πεζοπορίες σε πλαγιές με μοσχοβολιστά θυμάρια και κατακίτρινα σπαρτά, μελτέμι, πανηγύρια (τα ωραία, τα παλιά, όχι αυτά με τα σκυλάδικα που οργανώνονται τώρα), ανεμελιά και αισιοδοξία. Ενώ τώρα; Διαβάζουμε τις προβλέψεις και θέλουμε να τρέξουμε πίσω στον χειμώνα: "Ερχεται το πιο καυτό καλοκαίρι των τελευταίων 1.000 ετών", "Καύσωνας διαρκείας προ των θυρών", "Θα πούμε το νερό νεράκι", "Το κουνούπι τίγρης μας απειλεί και φέτος". Και αν το γλιτώσεις το κουνούπι, θα σε περιμένει το κήτος το παμφάγο για να σε κάνει μια χαψιά...