Τα τελευταία χρόνια τα καλοκαίρια μας είναι σαν να ξοφλάμε παλιές αμαρτίες. Ερχονται σαν ποινή που απαγγέλλεται με τον ήχο του κλιματιστικού. Το ελληνικό καλοκαιράκι δεν υπάρχει εδώ και καιρό. Εχει πεθάνει και είναι στοιχειωμένο σε ταινίες του Δαλιανίδη, να το τραγουδάει ο Δάκης. Και ας το παραδεχθούμε. Αν δεν έχεις σχέση με σχολεία και τουρισμό, το καλοκαίρι είναι η χειρότερη εποχή του χρόνου. Δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε το καλοκαιράκι ήταν χαρά Θεού. Εκλεινες την άμμο της παραλίας στη χούφτα σου και γινόταν χρυσάφι. Τώρα το ελληνικό καλοκαίρι είναι ένα μαρτύριο βουτηγμένο στον ιδρώτα. Μια φέτα καρπούζι που την τρώνε οι μύγες. Η ζέστη δεν αντέχεται πλέον. Δεν μπορείς να επιβιώσεις χωρίς κλιματισμό. Παλιά ήταν αλλιώς. Οι καύσωνες ήταν μικροί σε διάρκεια, υπήρχαν και καλοκαιρινά βράδια που σήκωναν ζακέτα. Ομως πλέον o καύσωνας έρχεται και δεν λέει να φύγει. Βλέπεις την πρόγνωση του καιρού και σκέφτεσαι πώς θα φύγεις εσύ. Και έρχονται...