Μπορεί η συναίνεση να είναι µια λέξη µε χιλιοπαρεξηγηµένη έννοια, όµως δύσκολα κανείς θα αµφισβητήσει πως βρίσκεται στη βάση του πολιτικού πολιτισµού. Εξίσου δύσκολα θα αγνοήσει κανείς την παράδοση που θέλει το παιχνίδι της συναίνεσης να παίζεται στα πρώιµα στάδια της θητείας κάθε νεοεκλεγείσας κυβέρνησης. Συνήθως, "ύστερα... έρχονται οι µέλισσες". Κι όµως, κανονικά η συναίνεση θα µπορούσε να αποτελεί πολιτική επιλογή και όχι παγίδα, να χτίζει πυλώνες, χωρίς ρητορικούς ακροβατισµούς και αποπροσανατολιστικά συνθήµατα, ώστε η διακυβέρνηση να ενώνει, αµβλύνοντας διαφορές και εξοµαλύνοντας καταστάσεις ακόµη και σε περίοδο κρίσεων. Στο fade out της κοινοβουλευτικής περιόδου που κλείνει η πόλωση έσβησε και τα τελευταία ίχνη πρόθεσης συγκλίσεων και συχνά τραυµάτισε την ποιότητα του κοινοβουλευτικού λόγου. Ωστόσο γίνεται όλο και περισσότερο σαφές πως είναι ανάγκη, µόλις ανοίξει ο επόµενος κύκλος της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου µετά τις...