Κάτι συνέβη εκείνο το βράδυ στο Βρετανικό Μουσείο. Στην αίθουσα των Γλυπτών του Παρθενώνα στρώθηκαν τραπέζια με πορσελάνινα ποτήρια, σερβιρίστηκαν σαμπάνιες, ο χώρος κατακλύστηκε από ροζ τουαλέτες, κάμερες, μουσική. Ενα δείπνο μέσα στο σώμα μιας πληγής. Σαν να έβαζες τραπεζομάντιλο πάνω σε ανοιχτό νεκροτομείο. Τα μάρμαρα, ακρωτηριασμένα, φωτίστηκαν από φλας που αναβόσβηναν. Οι καλεσμένοι χαμογελούσαν, έτρωγαν, έπιναν, πόζαραν. Κι η Ιστορία, με εκείνη τη μόνιμη ευγένεια των νεκρών, δεν είπε τίποτα. Το παράδοξο είναι πως δεν συγκλόνισε. Πλην ημών - τίποτα. Δεν είναι πως δεν σεβόμαστε πια το ιερό. Είναι πως δεν το αναγνωρίζουμε καν. Το ιερό χρειάζεται βουβή συγκίνηση. Η Ευρώπη έχει θόρυβο και content. Κάθε φωτογραφία από εκείνη τη βραδιά είναι ένας μικρός θρίαμβος της αμνησίας. Ενα τελετουργικό λήθης με παστέλ χρώματα. Θέαμα που αλλοιώνει τη συνείδηση μέσα από το φίλτρο της "καλής πρόθεσης". Η φιλανθρωπία λειτούργησε σαν αποσμητικό.