Η εξισορρόπηση στο άνευρο Κέντρο και στην διαχειριστική οπτική καταστρέφουν την δημιουργική διαμάχη των ιδεών. Στην οποία, καθοριστικό ζήτημα έχει η έννοια και η σημασία του πάθους. Ιδέες χωρίς συναίσθημα δεν εμπνέουν τον κόσμο, δεν τον κινητοποιούν. Τα κόμματα, στις περισσότερες περιπτώσεις, θέτουν ως προαπαιτούμενο της ταυτότητας τους το πρόγραμμα, τις θέσεις δηλαδή και τις ιεραρχήσεις για την χώρα. Και πολύ καλά κάνουν εφόσον η πολιτική διαχείριση του Κράτους αποτελεί κεντρικό κλειδί για την πορεία μιας χώρας. Ωστόσο η κοινή γνώμη μάλλον έχει άλλη άποψη. Όλο και περισσότεροι πολίτες υποτιμούν την σημασία των προγραμματικών δηλώσεων. Πιστεύουν- και όχι άδικα- ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση αναμεσά στις εξαγγελίες και στην εκάστοτε κυβερνητική υλοποίηση. Πιστεύουν επίσης ότι συχνά οι αντικειμενικές οικονομικές δυσκολίες ανατρέπουν τις προθέσεις εφαρμογής των δεσμεύσεων μέσα στην σκληρή πραγματικότητα. Τα προγράμματα έτσι γίνονται...