Βλέπω το House of Guinness ένα βράδυ που η πόλη έξω μοιάζει εξίσου κατασκευασμένη. Το φως από τις βιτρίνες, τα σύννεφα που φαίνονται σχεδόν ζωγραφισμένα, οι άνθρωποι που φωτογραφίζουν τον εαυτό τους για να τον θυμούνται αργότερα - όλα μοιάζουν με προσομοίωση. Και σκέφτομαι πως η σειρά αυτή δεν είναι απλώς μια ιστορία οικογενειακών συγκρούσεων, αλλά ένα μάθημα για το πώς η εικόνα έχει αλλάξει φύση. Το Δουβλίνο που βλέπω στην οθόνη δεν υπάρχει. Είναι Λίβερπουλ, Μάντσεστερ, Στόκπορτ και λίγο υπολογιστής. Οι δρόμοι είναι ψηφιακά "διορθωμένοι", οι ουρανοί ζωγραφισμένοι, τα σπίτια γερασμένα με φίλτρα και τεχνητό φως. Κι όμως - κι αυτό είναι το παράδοξο - συγκινούμαι. Οχι παρά το ψέμα, αλλά εξαιτίας του. Η τεχνολογία έχει φτάσει σε ένα παράξενο σημείο, όταν είναι καλή, δεν φαίνεται. Το CGI, τα ψηφιακά εφέ, δεν είναι πια το τέρας που καταπίνει τον ρεαλισμό - είναι η διακριτική του επέκταση. Οπως το μακιγιάζ που δεν αλλάζει το πρόσωπο αλλά το...