Facebook Twitter Viber WhatsApp Email ➜ Μου τηλεφώνησε την περασμένη εβδομάδα η Λίλυ, η σπιτονοικοκυρά μου, που μένει στον απάνω ακριβώς όροφο, και με φωνή ραγισμένη μού ανήγγειλε: "Εχασα τον γάτο μου, Γιώργο... Πριν από λίγο ήρθε σπίτι ο γιατρός και του κάναμε ευθανασία. Υπέφερε ο καημένος πολύ. Κι ήταν από τους τρεις ο καλύτερος. Ο πιο ευγενικός κι ο πιο ήσυχος..." Βγήκα στο μπαλκόνι κι αντίκρισα τον γιατρό, που με υπηρεσιακή επιμέλεια τοποθετούσε ένα χαρτόκουτο στο πορτμπαγκάζ. Του Γιώργου Χατζηδημητρίου ➜ Μες στην ησυχία του πρωινού, οι τοίχοι έφερναν στα αυτιά μου το βουβό κλάμα της Λίλυς. Ανέβηκα πάνω και χτύπησα μαλακά την πόρτα. Δεν είχα να πω κάτι. Γνωρίζω το πένθος της απώλειας. Κράτησα για λίγο στην αγκαλιά μου αυτή τη μοναχική, περίλυπη φιγούρα, που ήταν λυγισμένη κι ανυπεράσπιστη εκείνη την ώρα, τη φίλησα στοργικά στο μέτωπο και είπα μόνο "κουράγιο, Λίλυ. Ο,τι με χρειαστείς, όποια στιγμή, θα 'μαι κάτω...". ➜ Υπάρχει...