Καταλαβαίνω το αντιεπιστημονικό, το ανώφελο, ίσως και το γραφικό του πράγματος, αλλά τελευταία, μάλλον λόγω κάποιας κρίσης ηλικίας, τα μετατρέπω όλα σε δραχμές. Οχι πως δεν φαίνονται αλλιώς η εξωφρενική ακρίβεια και η προφανής αναντιστοιχία τιμών με μισθούς, αλλά πραγματικά, όταν συνειδητοποιείς πως για τρία κεσεδάκια γιαούρτι θες πάνω-κάτω ένα χιλιάρικο, η λογική κλωτσάει. Μέσα σε έναν χρόνο, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, το κρέας έχει αυξηθεί κατά 10,6%, ενώ η φακή που φεύγει με 0,65 ευρώ/κιλό από τον παραγωγό φθάνει στο ράφι 5,5. Κοντά δύο χιλιάρικα, που λέγαμε... Και από κάθε σακούλα στο ταμείο του σουπερμάρκετ ξεπηδά κι ένα "μα καλά, πώς ζει εκείνος που παίρνει τον μέσο μισθό (περίπου 1.150 ευρώ καθαρά) και μεγαλώνει ένα, δύο παιδιά στο νοίκι;". "Δεν ζει" είναι η απάντηση. Οσο αφοπλιστικά την έδωσε προ αμνημονεύτων ετών και ο Γιώργος Αλογοσκούφης σε εκείνη την αξέχαστη συνομιλία με τη συνταξιούχο του ΟΓΑ. Και αυτό το "δεν ζει"...