Του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη* Εκείνο το πρωινό της 26ης Οκτωβρίου 2025 στη Θεσσαλονίκη, λίγο πριν ξεκινήσει η μαθητική παρέλαση, δεν ήταν ίδιο με άλλα αντίστοιχα του παρελθόντος. Λες και ο ουρανός αποφάσισε να δοκιμάσει την ψυχή των παιδιών. Σαν να ήθελε κι αυτός να συμμετάσχει στη μνήμη, κατακλύζοντας τη γη με δάκρυα ευγνωμοσύνης για όσους πότισαν με το αίμα τους τον δρόμο της ελευθερίας. Και η νεολαία της πόλης στάθηκε περήφανη και αγέρωχη κάτω από τις χοντρές σταγόνες της βροχής νιώθοντάς τες ως ευλογία. Τα πέλματα των παιδιών βούλιαζαν μέσα στις μικρές λακκούβες νερού στην οδό Τσιμισκή και τα χέρια τους κρατούσαν παγωμένα τις σημαίες. Αλλά στα μάτια τους έλαμπε η συνείδηση της ευθύνης και τους χρέους. Δεν βάδιζαν μόνο για να τιμήσουν την επέτειο της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας της Μακεδονίας μας, αλλά για να αποδείξουν ότι η Ιστορία δεν είναι μόνο παρελθόν, αλλά και παρόν που μας ζητά να το κουβαλήσουμε με θάρρος στο μέλλον. Κι όσο...