Περί της (κρυμμένης) γοητείας των ποιημάτων του Σωτήρη Σαράκη ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΑΡΑΚΗΣ, Οδός Κολοκοτρώνη, εκδόσεις Κουκκίδα, σελ. 92 Με διακριτά τα σημάδια, και σε αυτή τη συλλογή, που τον δένουν με την πρότερη ποιητική του δημιουργία, με τον πυρήνα της ποίησης και της ποιητικής του, ο Σωτήρης Σαράκης παρουσιάζει μια σειρά από νέες συνθέσεις οι οποίες μετεωρίζονται ανάμεσα στη θυμοσοφική διάθεση, τη θρεμμένη από τα υλικά του καθημερινού ανθρώπινου βίου, και σε έναν τύπο θεατρικής απόδοσης που, ορισμένες φορές, φτάνει μέχρι την υπόκριση. Με αυτή τη δεύτερη θα πρέπει να εννοήσουμε την τακτική του ποιητή να εξέρχεται του ποιήματος αφήνοντας πίσω και μέσα σε αυτό μονάχα τη φωνή του. Είναι η αίσθηση του αναγνώστη, καθώς διαβάζει το ποίημα, ότι αυτό δεν του προσφέρεται ως γραφή, αλλά πολύ περισσότερο ως αρθρωμένος λόγος και μάλιστα σε τόνο χαμηλόφωνο, κουβεντιαστό, ενίοτε ψιθυριστό. Είναι ακόμα η εντύπωση ότι το ποίημα γράφτηκε γι' αυτόν τον ίδιο...