Υπήρχε μια εποχή στη μεταπολίτευση, ιδίως τα πρώτα χρόνια μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, που ακόμη και στις επιθεωρήσεις σατιριζόταν η ιδιόλεκτος των πολιτικοποιημένων νέων διανοουμένων που ήταν πια τμήμα του κοινωνικού τοπίου. Οι "κουλτουριάρηδες" του προοδευτικού χώρου είχαν γίνει ο εύκολος στόχος. Από μια άποψη, η σάτιρα αυτή έμοιαζε εύστοχη: εκείνη η νέα γενιά, έντονα πολιτικοποιημένη, μορφωμένη και καλλιεργημένη, συχνά έδειχνε να φέρεται σαν να μην αντιλαμβάνεται σε ποιους απευθύνεται και τελικά να αμφισβητείται σε ένα βαθμό το εάν όντως ήθελε να επικοινωνήσει μαζί τους. Από την άλλη πλευρά, ιδίως εκείνα τα χρόνια ήταν που το κράτος ενισχύθηκε και εκσυγχρονίστηκε σημαντικά από ένα νέο δυναμικό που έφερε τη γνώση του και στα υπουργεία (θυμηθείτε θεσμούς, όπως η λαϊκή επιμόρφωση ή τα νέα πολεοδομικά σχέδια) και στην εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες. Ακόμη και η κρατική τηλεόραση αναβαθμίστηκε τότε σημαντικά, προβάλλοντας...