Είτε μιλάμε για μικρές θεατρικές σκηνές, είτε για μεγάλες συναυλίες ή κινηματογραφικές προβολές σε φεστιβάλ, τα εισιτήρια εξαφανίζονται σε χρόνο μηδέν. Πριν καν προλάβεις να σκεφτείς αν θέλεις να πας, να το πάλι μπροστά σου - το απογοητευτικό και πια εξαιρετικά εκνευριστικό sold out. Δεν ξέρω αν φταίει η υπερβολική ζήτηση, οι μικρές αίθουσες, ή αν είναι απλώς ένα νέο φαινόμενο μαζικού πανικού που τρέφεται από τα social media και το FOMO (Fear of Missing Out). Ίσως να είναι όλα μαζί. Το σίγουρο είναι ότι έχει χαθεί η ελευθερία του αυθόρμητου. Το "πάμε να δούμε κάτι το βράδυ" έχει αντικατασταθεί από το "έπρεπε να το είχαμε κλείσει από τον Σεπτέμβριο". Δεν γίνεται η κουλτούρα, η τέχνη, η ψυχαγωγία να μετατρέπονται σε άθλημα ταχύτητας και προγραμματισμού. Δεν θέλω άλλο να κάνω refresh στις online σελίδες για αγορά εισιτηρίων για να "προλάβω". Θέλω να μπορώ να ζήσω την εμπειρία χωρίς άγχος, χωρίς countdown, χωρίς λίστες αναμονής. Ίσως να...