Το πολιτικό αδιέξοδο της Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατικής Κεντροαριστεράς πηγάζει κυρίως από την προφανή αδυναμία τους να παρουσιάσουν ένα αξιόπιστο, εσωτερικά συνεπές και σύμφωνο με τις ιστορικές κοινωνικές προτεραιότητες των δύο χώρων εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης. Η Αριστερά ιστορικά ήθελε το κοινωνικό κράτος ισχυρό και για αυτό διεκδικούσε την εφαρμογή αναδιανεμητικών πολιτικών, απαιτούσε καλύτερους μισθούς για τους εργαζομένους, περισσότερους φόρους για τους πλούσιους, υπερασπιζόταν μετά πάθους τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια, πάλευε για επαρκή, σύγχρονη και προσιτή σε όλους δημόσια υγεία και μαζί ήθελε τα βασικά δημόσια αγαθά διαχειριζόμενα από το κράτος, τη Δικαιοσύνη τυφλή υπέρ της ισονομίας των πολιτών, την εξωτερική και αμυντική πολιτική αδέσμευτες και απεξαρτημένες από τα δόγματα και τα κέντρα ισχύος και επιρροής που οικοδομήθηκαν στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου και ήταν ανεκτική απέναντι στα πολλά κύματα...