Στην Ελλάδα μιλάμε πολλές φορές παράλληλα, αλλά λίγες φορές κάνουμε ουσιαστικό διάλογο. Κάπως έτσι βαφτίζουμε "βεντέτα" ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών του υποκόσμου ή ονομάζουμε "μπαλωθιές" δυο χιλιάδες σφαίρες που πέφτουν κατά ριπάς από ένα πολεμικό όπλο. Το να ντύνεις, όμως, με όρους ενός παρωχημένου κώδικα τιμής (όπως η βεντέτα) μια καθαρά εγκληματική δράση, δεν είναι μονάχα λάθος, είναι προσπάθεια υποβάθμισης ενός εγκλήματος, κάτι σαν τα ελαφρυντικά σε μια δίκη. Το ίδιο και χειρότερα, το να μιλάς με όρους εθιμοτυπίας για παράνομη οπλοκατοχή και οπλοχρησία. Όλα αυτά που κανονικά δεν έχουν θέση στον εικοστό πρώτο αιώνα, ξαφνικά να αποτελούν αφορμή για συζητήσεις περί αυτοπροστασίας, ελεύθερης οπλοκατοχής και αυτοάμυνας, είναι άρρωστο. Όταν η συζήτηση ξεφεύγει από το χώρο των κυνηγών ή ακόμα και την χρήση των αστυνομικών όπλων είναι επικίνδυνο. Η ιδεολογικοποίηση της οπλοκατοχής σαν δικαίωμα στην αυτοάμυνα, παραπέμπει αυτόματα στην...