Βλέπεις στη Γάζα τα καραβάνια όσων πασχίζουν με κάθε μέσο να γυρίσουν σε σπίτια που μάλλον δεν υπάρχουν πια και σε ζωές που δεν ξέρω αν ξαναφτιάχνονται. Και ματώνει η καρδιά σου. Από την άλλη, ακούς τις μεμψιμοιρίες όσων κόπτονταν υποτίθεται για την ειρήνη αλλά τώρα ξινίζουν τα μούτρα τους όταν βλέπουν αυτό να συμβαίνει. Αναρωτιέσαι τι ήθελαν τελικά. Να τελειώσει ο πόλεμος ή να ηττηθεί το "κράτος τρομοκράτης"; Διότι υπάρχουν πλέον καλές πιθανότητες να τερματιστεί ο πόλεμος. Όλοι το ευχόμαστε και δεν καταλαβαίνω τα μούτρα. Αλλά το Ισραήλ νίκησε. Και δεν θα βάλουμε τα κλάματα, το αντίθετο. Αν ισχύει όμως η απορία των ενδιαφερομένων τότε από την αρχή δεν είχαμε να κάνουμε με "ειρηνιστές", ούτε με "ανθρωπιστές", ούτε με "δικαιωματιστές", ούτε με "ακτιβιστές" κάποιου είδους. Είχαμε απλώς να κάνουμε με τελεμέδες που χρησιμοποιούσαν το "φριπαλεστάιν" για πολιτική φιγούρα και για να εκδικηθούν τη Δύση και το Ισραήλ. Δυστυχώς γι' αυτούς...