Το να ζεις με δυσφαγία αλλάζει την καθημερινότητα σε βάθος. Για κάποιους είναι παροδική και λύνεται με στοχευμένη θεραπεία. Για άλλους κρατά μήνες ή χρόνια, απαιτώντας προσαρμογές. Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε την κατάποση δεδομένη, ένα αυτόματο, αλάνθαστο αντανακλαστικό που δεν χρειάζεται σκέψη. Κι όμως, δεν είναι πάντα έτσι. Μια μητέρα που παρακολουθούσε τη δίμηνη κόρη της να βήχει και να "σκαλώνει" στο γάλα, έμαθε, όπως παραδέχεται προ ημερών στον Guardian, από πρώτο χέρι πόσο εύθραυστος μπορεί να είναι αυτός ο μηχανισμός. ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Στο ζωντανό ακτινοσκοπικό έλεγχο κατάποσης, ο αεραγωγός του μωρού δεν έκλεινε τελείως∙ μικροσκοπικές σταγόνες φόρμουλας γλίστραγαν προς τον "λάθος σωλήνα", αυξάνοντας τον κίνδυνο εισρόφησης και πνευμονίας. Η διάγνωση ήταν η αναμενόμενη: δυσφαγία. Η θεραπεία, ευτυχώς, απλή - πύκνωση του γάλακτος με ειδική σκόνη και σταδιακή απομείωση, ώστε να "επανεκπαιδευτούν" οι δομές...