Μέρες σαν και αυτές, το μυαλό και η καρδιά συγχρονίζουν το σεργιάνισμά τους σε κυματισμούς αναμνήσεων με περίσσευμα φωτός. Το... σχετικά μακρινό 1987, ο Νίκος Γκάλης και η παρέα του, οδηγούν την Εθνική Ομάδα μπάσκετ στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πολιτεύματος. Στην Αθήνα, ή μάλλον στον Πειραιά, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, με ηχόχρωμα το "Final Countdown" των Europe, και εικόνα ταυτότητας τις βολές του "τίμιου γίγαντα" Αργύρη Καμπούρη, έμπαινε τέλος στην "εθνική μοναξιά" μας. Η "μικρή αλλά ταπεινή" Ελλάς έφτανε στην κορυφή του Ολύμπου, ο ελληνικός αθλητισμός έντυνε με μια απέραντη αγκαλιά ομοψυχίας τις αγωνίες ενός ολόκληρου λαού, και το μπάσκετ θα έφτιαχνε τη δική του "σχολή", όμοια της οποίας, με την εξαίρεση του πόλο, δεν ζωγράφισε κανένα άλλο άθλημα στη χώρα μας, σε καμία εποχή και συγκυρία. Η εθνική μοναξιά... Τόσο ταιριαστή για ένα ανάδελφο έθνος, με τη δική μας παθογενή έλξη προς την εμφύλια αντιπαράθεση, τον διχασμό, ακόμη...