Έξι γυναίκες σκηνοθέτιδες, έξι διαφορετικοί τρόποι να κοιτάς τον κόσμο χωρίς να τον κατέχεις. Από τη Ρούσσου ως τη Σκότη, η φετινή σεζόν φέρνει έξι παραστάσεις που σε καλούν να σταθείς απέναντι στον εαυτό σου -όχι για να τον κρίνεις, αλλά για να τον δεις. Η σκηνοθεσία δεν είναι απλώς θέση, είναι πολιτική πράξη. Και φέτος η σκηνή ανήκει σε γυναίκες που δεν κοιτούν απλώς αλλιώς, αλλά βαθύτερα. Είναι αυτές οι γυναίκες που δεν διεκδικούν να επιβληθούν στη σκηνή, αλλά να την ξεκλειδώσουν. Η γυναικεία σκηνοθεσία δεν ορίζει αισθητική, επινοεί ξανά την έννοια της ευθύνης. Τι σημαίνει να αφηγείσαι, να παρατηρείς, να φροντίζεις. Κάποιες από τις γυναίκες που σκηνοθετούν φέτος δεν αναπαράγουν ρόλους αλλά αποδομούν. Το να βλέπεις το έργο ενός άνδρα μέσα από τη σκηνοθετική ματιά μιας γυναίκας σημαίνει να αλλάζεις προοπτική πάνω στην ίδια την ανθρώπινη εμπειρία. Οι γυναίκες που σκηνοθετούν σήμερα δεν επεμβαίνουν στο κείμενο, το μετατοπίζουν...