Τι θα συνέβαινε εάν οι μουντοί τοίχοι των νοσοκομείων ντύνονταν με ζωηρούς πίνακες, που εξέπεμπαν το πολύχρωμο μήνυμα της ζωής; Κι αν η ζωηρή αυτή διάθεση ηλέκτριζε τα χρονοδιαγράμματα, με τα σχετικά πρωτόκολλα να επιβάλλουν ταχύτατη διάγνωση και θεραπεία; Και κατά πόσο θα αναπτερωνόταν η ψυχολογία των ασθενών εάν έκαναν χημειοθεραπεία στη βολή του σπιτιού τους, αντί σε έναν αποστειρωμένο νοσοκομειακό θάλαμο, λαμβάνοντας παράλληλα υποστήριξη από ψυχολόγους της γειτονιάς τους; Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι ρητορικά. Το δανικό μοντέλο έχει τις απαντήσεις, αποτελώντας ένα ζωντανό παράδειγμα για το πώς τα συστήματα Υγείας θα μπορούσαν να δομηθούν ...αλλιώς. Να αποκτήσουν ένα πιο φιλικό "πρόσωπο" για τους χρήστες, με τα αποτελέσματα να είναι μετρήσιμα και να ωφελούν πρωτίστως τους ασθενείς που χρειάζονται τις υπηρεσίες τους περισσότερο. Συχνά όμως η δράση, η τάση προς αλλαγή, προϋποθέτει τη ρήξη με το παλιό και αναποτελεσματικό. Ο Τζέσπερ...