Απόψε με έβαλαν στο κρεβάτι. Έκλεισαν το φως. Και... έμεινα μόνο. Ένα σκοτάδι που δεν είχα ξαναδεί. Φώναξα "μαμά!", "μπαμπά!" - ήρθε κάποιος στην πόρτα και μου ψιθύρισε "σσσσσ... κοιμήσου". Δεν κατάλαβα. Πίστεψα πως παίζουμε. Φώναξα ξανά. Τίποτα. Έπειτα πάλι: "σσσσσ... κοιμήσου". Και έφυγε. Τι έκανα σήμερα; Γιατί κανείς δεν με κρατάει αγκαλιά όπως κάθε βράδυ; Μήπως γιατί πέταξα τις κατσαρόλες; Μήπως γιατί έριξα τον καφέ; Έκλαψα. Με όλο μου το σώμα. Και μετά... σταμάτησα. Πέρασε μια εβδομάδα. Τώρα, με βάζουν στο κρεβάτι και σωπαίνω. Δεν φωνάζω. Δεν περιμένω. Δεν ελπίζω. "Κανείς δε θα έρθει", σκέφτομαι. Δεν είναι ότι έμαθα να κοιμάμαι μόνο. Είναι ότι έμαθα να μην περιμένω πια την αγκαλιά. Όταν το παιδί σου κλαίει, δεν σε χειραγωγεί. Σε χρειάζεται. Όχι για πάντα - για τώρα. Για όσο ακόμα μπορείς να του δώσεις ασφάλεια και παρουσία. Μη φοβηθείς να δώσεις την αγκαλιά. Θα έρθει η μέρα που δεν θα τη ζητήσει πια. Και αυτή η μέρα δεν θα σε...