Πολλές σχέσεις λυγίζουν σιωπηλά, όχι επειδή λείπει η αγάπη, αλλά γιατί ενώ ζητάμε έναν σύντροφο, βαθιά μέσα μας αναζητούμε τον φροντιστικό γονιό που δεν είχαμε στην παιδική μας ηλικία· κάποιον να μας παρηγορεί, να μας προστατεύει, να καλύπτει τα κενά που δεν αντέχουμε να δούμε. Έτσι, ο έρωτας γίνεται προσδοκία σωτηρίας, κι η σχέση κουβαλάει ένα βάρος που δεν αντέχει. Η αυθεντική συντροφικότητα δεν χτίζεται στην ανάγκη, αλλά στη δύναμη και την αυτογνωσία. Δεν ζητά να γεμίσει ελλείμματα, αλλά να σταθεί δίπλα σε ό,τι είναι ήδη ολόκληρο. Ο σύντροφος δεν είναι καταφύγιο από την ευθύνη του εαυτού μας - είναι συνοδοιπόρος στη διαδρομή προς βαθύτερη αυτογνωσία και αυτοβελτίωση. Δεν μας σώζει· μας ενθαρρύνει να προσπαθήσουμε να γινόμαστε όλο και καλύτεροι. Δεν απαλύνει κάθε φόβο· μας κρατά το χέρι όταν τον αντικρίζουμε. Γιατί η ωριμότητα μιας σχέσης δεν μετριέται με το πόσο χρειάζομαι τον άλλον, αλλά με το πόσο ελεύθερα υπάρχω μαζί του.