Κατάφερε να ανατρέψει την εικόνα που ερχόταν στο μυαλό μου όταν άκουγα τη λέξη κλαρίνο. Μου φέρνει μνήμες, που δεν έζησα δια ζώσης αλλά μέσα από βίντεο, από βλάχικα και ηπειρώτικα πανηγύρια, με γλέντι αλλιώτικο. Ή έστω κάτι πιο παραδοσιακό, πάντως όχι κάτι επαναστατικό. Μετά όμως από τη συζήτηση που είχα με μία από τις ελάχιστες κλαρινίστριες της Κύπρου, την Ελίνα Γεωργίου, τα δεδομένα στο μυαλό μου αναβαθμίστηκαν. Στη σκηνή έχει την όψη που περιμένει κανείς ότι θα έχει μία νεαρή γυναίκα που παίζει κλαρίνο. Ωστόσο η ψυχή της αλλά και η πορεία της κρύβει το ανήσυχο πνεύμα ενός καλλιτέχνη, την αίσθηση του αυθορμητισμού αλλά και ενός ανθρώπου που δε φοβάται πλέον να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί. Από τη φλογέρα στο κλαρίνο και μετά η χημεία και η επιστροφή Η Ελίνα, όπως και πολλά παιδιά της ηλικίας της, κατά τη διάρκεια του μαθήματος της μουσικής στο Δημοτικό μάθαινε να παίζει αυλό ή αλλιώς φλογέρα. Ήταν κάτι που, όπως θυμάται, της άρεσε...