Ο πρώτος άνδρας στη ζωή ενός κοριτσιού είναι ο πατέρας της. Κι αυτό δεν είναι απλώς βιολογικό γεγονός. Είναι ψυχική εγγραφή. Ο τρόπος που την κοιτάζει, η στοργή ή η αδιαφορία του, η συνέπειά του ή η απουσία του, δημιουργούν μέσα της ένα πρωταρχικό αποτύπωμα: τι να περιμένει από έναν άνδρα, πώς μοιάζει η αγάπη, ποιο είναι το όριό της, τι σημαίνει αξίζω. Η θεωρία του Bowlby για τον δεσμό μας λέει πως τα πρώιμα βιώματα με τους φροντιστές μας καθορίζουν αν θα αναπτύξουμε έναν ασφαλή, αποφευκτικό ή αγχώδη τύπο δεσμού. Όταν ο πατέρας ήταν ζεστός, σταθερός, παρών και διαθέσιμος, η κόρη αναπτύσσει πίστη στις σχέσεις. Μαθαίνει πως μπορεί να αφεθεί χωρίς να εγκαταλειφθεί. Αν όμως ήταν επικριτικός, απρόβλεπτος ή απόμακρος, συχνά καλλιεργείται μέσα της μια ενοχή ύπαρξης: "Δεν είμαι αρκετή", "Για να με αγαπήσουν, πρέπει να προσπαθώ πολύ", ή το αντίστροφο: "Δεν χρειάζομαι κανέναν, καλύτερα να μην νιώθω". Η Object Relations Theory επισημαίνει πως...