Στις χώρες όπου οι πορείες, οι διαδηλώσεις και οι δράσεις πολιτών, δεν απαγορεύονται και δεν διαλύονται διά ροπάλου, αλλά προστατεύονται στο πλαίσιο της ελευθερίας έκφρασης, σκέψης, λόγου κλπ, ο ακτιβισμός έχει τιμή. Όχι ηθική, αλλά μετρήσιμη με κέρματα και χαρτονομίσματα. Τα πανό δεν υφαίνονται σε κολεκτίβες που εργάζονται χαρούμενες προλετάριες με ξέμπλεκες κοτσίδες. Τα τυπώνει τυπογράφος και στέλνει τον λογαριασμό. Τα μεγάφωνα θέλουν ρεύμα, τα λεωφορεία θέλουν πετρέλαιο, οι αφίσες χαρτί. Ακόμη και η πιο "αυθόρμητη" συγκέντρωση έχει πίσω της ένα μικρό λογιστήριο. Κι αυτό το λογιστήριο, στην Ευρώπη όπου ζούμε, οφείλει να είναι διαφανές. Διαφορετικά, η ηθική υπεροχή ανέκδοτο. Οι στολίσκοι που υπόσχονται να σκίσουν τα νερά ως τη Γάζα δεν κινούνται με ευχές. Καύσιμα, ασφάλιση, λιμενικά τέλη, πληρώματα, τρόφιμα, φαρμακείο πλοίου. Όλα αυτά δεν τα πληρώνει ο άνεμος της συμπόνιας. Το ίδιο και οι πορείες εξωτερικού, με αεροπορικά εισιτήρια...