Έχεις μιλήσει ανοιχτά για τις κρίσεις πανικού, θέμα που απασχολεί πλέον πολύ κόσμο. Πως άφησες πίσω σου αυτές τις "σκοτεινές" - δύσκολες στιγμές; Ήταν μια περίοδος δύσκολη και δεν το λέω καθόλου δραματικά. Απλώς ένιωθα πως κάτι μέσα μου δεν ήταν στη θέση του, πως το σώμα μου προσπαθούσε να μου μιλήσει και εγώ δεν το άκουγα. Οι κρίσεις πανικού ήταν σαν "ξυπνητήρια", που μου έλεγαν ότι πρέπει να σταματήσω, να φροντίσω λίγο περισσότερο εμένα. Με βoήθησε πολύ η αναγνώριση. Το να πω "ναι, κάτι δεν πάει καλά κι είναι εντάξει να το παραδεχτώ".