Κοιτώντας τα άδεια έδρανα της βουλής στο μεγαλύτερο χρονικά μέρος της συνεδρίασης για την σύσταση προανακριτικής επιτροπής, από τους πλέον αδιάφορους πολίτες έως τους φανατικότερους οπαδούς των κομμάτων αισθάνθηκαν βαθιά απογοητευμένοι. Δεν είναι μόνο η έλλειψη στοιχειώδους ενσυναίσθησης απέναντι στους πενηνταεπτά νεκρούς, τους συγγενείς αλλά και τον τελευταίο Έλληνα που πενθεί. Είναι η υποτίμηση του κοινοβουλευτικού καθήκοντος από τους ίδιους τους βουλευτές. Είναι σαφές, ξεκινώντας από την απουσία σε μια ιστορικής σημασίας συνεδρίαση και φθάνοντας στο ότι έδιναν παρόν όταν μιλούσε ο αρχηγός, ότι για πολλούς αρμόζει καλύτερα ο ρόλος του κομματικού υπαλλήλου από αυτόν του βουλευτή. Ακόμα και χωρίς βαθυστόχαστες αναλύσεις, είναι επίσης ολοφάνερο, ότι οι ψήφοι αντιστοιχίζονται με την δύναμη των κομμάτων σε τέτοιο απόλυτο βαθμό, που η ίδια η έννοια της βούλησης είναι αμφισβητήσιμη και η βουλευτική ιδιότητα έχει περιοριστεί σε απλή...