Μια αδελφούλα ειχα μόνο. μία, κι εχασε ξαφνικά την ζωή της μόλις στα 30 της από τροχαίο. Πηγα διακοπές αφήνοντάς την ζωντανή και επέστρεψα και την είδα στην κηδεία της μεσα στο φέρετρο. Ειναι σοκαριστικό και δεν το χωρά ο νους μου το πως γίναν ολα τοσο ασύλληπτα γρήγορα. Της είχα κάνει μάλιστα και καβγά για κάτι ανούσιο λιγους μήνες πριν την χάσω και της μιλησα σκληρά, της είπα οτι δεν την θεωρώ οικογένειά μου και να μην υπολογίζει σε εμένα, οτι την έχω ξεγράψει. Ημουν τραγική το ξέρω. Το πόσο ντρέπομαι και μετανιώνω δεν περιγράφεται, εννοείται δεν τα εννοούσα τα είπα στα νεύρα μου, πάντα την πονούσα απλώς δεν το έδειχνα κι αυτή νόμιζε πως δεν την αγαπώ. Εχει ερθει η ζωή μου ανάποδα τοσο ξαφνικά, δεν αντέχω οτι δεν θα την ξαναδώ και ξαναγκαλιάσω. Ηταν τόσο νέα. Μακάρι να γυριζα το χρονο πισω να ανακαλούσα τα σκληρά λογια μου να ήμουν καλύτερη αδελφή για εκείνη. Οι γονείς μας την είχαν βασίλισσα ενη ενώ εμένα μου πάντα τον βιο αβίωτο...