Κάθε απόγευμα αυτές τις μέρες, ακούω την ύλη των Πανελλαδικών σε λούπα. Ενα παιδί που μένει στην πολυκατοικία δίνει εξετάσεις και λέει απέξω τα πάντα. Τα επαναλαμβάνει σαν ένα ζωντανό ρομπότ που κόλλησε το κουμπί του. Θυμάμαι τα δικά μου χρόνια των Πανελλαδικών, λίγο πριν μπει η νέα χιλιετία. Ο τρόπος διαβάσματος δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε. Και η δική μου επανάληψη μεταφραζόταν σε ώρες βασανιστικά μηχανικής αναδιατύπωσης των πληροφοριών της ύλης. Μπορούσα να την πω και κοιμισμένη πια, βάζοντας το κόμμα και την τελεία ακριβώς στο σημείο που έπρεπε. Αυτή, άλλωστε, ήταν και μια από τις οδηγίες που είχα λάβει σε σχολεία και φροντιστήρια. Μας είχαν συμβουλεύσει να είμαστε όσο το δυνατόν πιο πιστοί στο κείμενο, γιατί θα μετρήσει στη βαθμολογία. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος λαός στην Ευρώπη που να έχει δώσει στην "παπαγαλία" τέτοια περίοπτη θέση στις εξετάσεις του. Ασφαλώς, ποτέ δεν θα το παραδεχτούν όσοι έβαλαν το χεράκι τους για να...