Μέρα Παρασκευή. Ώρα 23:55. Βρέθηκα μπροστά από θέατρο Αθηνών, το οποίο ήταν ήδη γεμάτο από κόσμο. Δεν περίμεναν να μπουν σε κάποιο μπαρ της Βουκουρεστίου, ούτε σε μια μουσική σκηνή της πόλης, αλλά σε μια παράσταση που θα ξεκινούσε λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Ένα ραντεβού με το θέατρο σε ώρα "απαγορευμένη". Κάτι που είχα χρόνια να δω - και ίσως ακόμα περισσότερα να νιώσω. Υπάρχει κάτι μαγικό στο να μπαίνεις σε ένα θέατρο όταν η πόλη έχει ήδη αλλάξει ρυθμό. Είναι περασμένα μεσάνυχτα, τα φώτα της Βουκουρεστίου σβήνουν ένα-ένα, το Παλλάς έχει ήδη κλείσει, όμως ένα άλλο θέατρο απέναντι, το θέατρο Αθηνών ανοίγει τις πόρτες του. Όχι για πρόβα, όχι για κάποια πρεμιέρα τύπου "by invitation only", αλλά για παράσταση. Κανονική. Με εισιτήριο, με κοινό, αλλά κυρίως με προσμονη! Ίσως γιατί μετά τα μεσάνυχτα όλα λέγονται πιο ανοιχτά - ακόμα κι αυτά που η "πολιτική ορθότητα" θα προτιμούσε να μείνουν εκτός σκηνής. Το #Cancel του David Ireland, σε...