Αν υπάρχει κάτι που με βοηθάει να αντέχω τις δύσκολες ημέρες στο γραφείο, αυτό είναι η ερώτηση του κολλητού μου που πετάγεται στο chat σαν σωσίβιο σε ανοιχτή θάλασσα. "Είσαι εδώ", δύο λέξεις, ένα κρυφό μήνυμα, το οποίο ξέρουμε καλά και οι δύο πού καταλήγει: Στο μπαλκόνι του. Ναι, στο μπαλκόνι του στην Κυψέλη, έπειτα από έναν απαιτητικό "μαραθώνιο" με deadlines, απανωτά video calls και emails, να χαζεύουμε μαζί με την υπόλοιπη παρέα τον ήλιο που χάνεται πίσω από τις πολυκατοικίες της πόλης, ενώ εμείς τσιμπολογάμε σπιτικούς μεζέδες και τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας ξανά και ξανά πίνοντας ούζο, κάνοντας σχέδια και όνειρα για το καλοκαίρι που πλησιάζει. Έτσι ακριβώς κύλησε και η περασμένη Τετάρτη. Με εμένα να μπαίνω φουριόζος στο γραφείο και με... τσίτα τα γκάζια στο εργασιακό οκτάωρο, μετρώντας τον χρόνο αντίστροφα για τη στιγμή που το ρολόι θα δείξει επιτέλους 18.00, τσεκάροντας διακριτικά πού και πού το κινητό μου, μήπως ο Στέφανος μου...