Δεν θα ασχοληθώ με τα μπασκετικά, καθώς υπάρχουν αρμοδιότεροι εμού. Απλά να μου επιτρέψετε να εκφράσω σεμνά και ταπεινά που θα λέγαμε και στο παρελθόν τις απόψεις μου για τα όσα είδα να εξελίσσονται στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Και θέλω να είμαι ξεκάθαρος, έστω και εάν στενοχωρήσω κάποιους: εξωτερική πολιτική δεν γίνεται με... τρίποντα, τάπες και γαλανόλευκες στις εξέδρες για να πικάρουμε τον αντίπαλο προπονητή, επειδή απλά τυχαίνει να είναι Τούρκος. Διότι οι... μαγκιές τέτοιου είδους είναι τσάμπα και ο πατριωτισμός είναι πολύ μεγάλη υπόθεση για να τον καταναλώνουμε σε οποιοδήποτε τελικό, ημιτελικό ή ότι άλλο σκεφθεί ο καθένας. Ο αθλητισμός είναι καλό να ενώνει τους λαούς και όχι να τους διαχωρίζει και να γίνεται εργαλείο στα χέρια τάχα μου δήθεν εθνικιστών, που αν ποτέ τύχαινε να πέσει μπιστολιά θα έτρεχαν να κρυφτούν. Εξωτερική πολιτική λοιπόν δεν γίνεται με τρίποντα, ούτε αντιγράφοντας συμπεριφορές άλλων, που στο τέλος της ημέρας...