Του Αλκιβιάδη Κεφαλά* Ζούμε την εποχή της κανονικότητας του παραδόξου, όπου η λογική μετασχηματίζεται σε ρατσιστική υπερβολή. Μια χώρα της Αφρικής, διαλυμένη από εμφυλίους, χωρίς στρατό, ναυτικό ή αεροπορία, κυριαρχεί στον θαλάσσιο χώρο νοτίως της Κρήτης, διεκδικεί το Ιόνιο και αποβιβάζει καθημερινά τους "στρατιώτες" της στις ελληνικές ακτές, χωρίς να "πέσει σφαίρα". Το ελληνικό κράτος, με την πλειοψηφική υποστήριξη του κομματικού φάσματος έχει αποφασίσει όχι μόνο να μην αντισταθεί, αλλά, αντιθέτως, να αναλάβει την πλήρη σίτιση, στέγαση, νομική αιτιολόγηση και ιδεολογική υπεράσπιση των εισβολέων του. Πίσω από την ψευδαίσθηση της ευρωπαϊκής κανονικότητας, το ελληνικό πολίτευμα έχει μεταλλαχθεί σε ένα δύσοσμο υβρίδιο διαταραγμένης σκέψης, σήψης και εθελούσιας παρακμής. Η μεσαία τάξη φορολογείται με ιεραποστολικό πάθος, όχι για να χτιστούν σχολεία ή νοσοκομεία, αλλά για να τραφεί ο στρατός των εισβολέων που όχι μόνον δεν εργάζεται, αλλά...