Ξέρετε πώς πάνε αυτά τα πράγματα... Επενδυτές καταφτάνουν ορεξάτοι στις Κυκλάδες, στήνουν τουριστικές επιχειρήσεις καταλυμάτων πολυτελείας, αυτές με τη σειρά τους γεννούν την ανάγκη ύπαρξης αντίστοιχων εστιατορίων για μια πελατεία που δεν θα μπορούσε να περιοριστεί στην τοπική, οικογενειακή ταβέρνα. Το ένα μετά το άλλο ξεπηδούν στις ακρογιαλιές "χαλαρά" ρεστοράν που δεν απευθύνονται σε κοινό το οποίο έχει την "κάκιστη συνήθεια" να ξεκινάει την ανάγνωση των μενού από τη δεξιά στήλη -όπως ο μέσος Έλληνας. Και κάπως έτσι, ως κάτοικοι αυτής της χώρας με τους μισθούς αυτής της χώρας δεν χάνουμε μόνο, το ένα μετά το άλλο, τα κυκλαδονήσια που αγαπήσαμε, αντικρίζοντας στη θέση τους -αν φτάσουμε ως εκεί- είτε "γραφικές", φρεσκοασβεστωμένες μεγαλουπόλεις είτε άτυπα "απαγορευμένες" ζώνες για τα μεσοστρώματα, αλλά δυσκολευόμαστε να εντοπίσουμε και την τοπική κουζίνα που μας έταξαν ταξιδιωτικά άρθρα και τουριστικοί οδηγοί. Άνοιξη, σα στιχάκι της...