Ηταν όμορφος, νέος, διάσημος. Είχε λεφτά, γυναίκα που αγαπούσε, παιδιά, φίλους, οπαδούς και τη στρογγυλή θεά στα πόδια του να τον υπακούει. Ο Ντιόγκο Ζότα είχε όλα εκείνα που ο κόσμος ζηλεύει, σέβεται ή ποθεί. Και τα είχε μόλις στα 28 του. Πλην όλα του τα βαρύτιμα λάφυρα στάθηκαν ανίκανα να τον κρατήσουν για λίγα δευτερόλεπτα ακόμη στη ζωή. Δεν είναι η φτώχεια που σκοτώνει πάντοτε. Ούτε η αμαρτία ούτε η πλεονεξία, ούτε καν το λάθος. Καμιά φορά σκοτώνει το τίποτα. Μια πετρούλα στην άσφαλτο, ένα σκασμένο λάστιχο, η χαζή παρατιμονιά ενός προπορευόμενου φορτηγού ή απλώς ένα στρογγυλό φεγγάρι στο βάθος, που μέσα στην αψηφισιά της νιότης σου σε βάζει στον πειρασμό να πατήσεις λίγο παραπάνω το γκάζι. Η ζωή είναι αδικαιολόγητα άδικη. Δεν παίζει τίμια, μήτε για τον ταπεινό πεζό μήτε για τον καβαλάρη της Lamborghini. Δεν λογαριάζει το πόσο δούλεψες, το πόσο έδωσες, το πόσο αγαπήθηκες. Δεν αναγνωρίζει τα γκολ που πέτυχες, τα συμβόλαια που...