Κάθε φορά που ξεσπάει ένα σκάνδαλο στην πολιτική μας ζωή, μικρό ή μεγαλύτερο, αποδεδειγμένο, υπό διερεύνηση ή και απλά υποθετικό, διαχέεται η αίσθηση ότι "να, τώρα η κυβέρνηση θα πέσει". Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν πέφτει, αλλά, παρότι εμφανίζει δημοσκοπική κόπωση, παραμένει μακράν μπροστά, ενώ κανείς άλλος δεν φαίνεται να κερδίζει όσα η ίδια χάνει, παρά μόνο πρόσκαιρα. Με λίγα λόγια, κανείς δεν φαίνεται ικανός να κεφαλαιοποιήσει πάνω σε αυτά τα φαινόμενα διαφθοράς ή εκτροπής και να την απειλήσει. Κι όμως, όσο αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό, η αντιπολίτευση, σχεδόν στο σύνολό της, επενδύει όλο και περισσότερο στην καταγγελτικότητα. Είναι σαν κάποιον που κάθεται κάτω από ένα δέντρο και περιμένει στωικά να πέσει ο καρπός, κουνώντας του το δάχτυλο• όμως αυτός, αν και ώριμος, παραμένει πεισματικά στη θέση του. Ενώ, φαινομενικά, αυτό είναι παράδοξο, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει: Η τελευταία φορά που έπεσε κυβέρνηση στην Ελλάδα άμεσα λόγω...