Από την "κρίση της Δημοκρατίας" μέχρι την "επιδημία μοναξιάς", τα κοινωνικά αφηγήματα που κυριαρχούν στα μέσα και τον δημόσιο διάλογο έχουν λιγότερα δεδομένα απ' όσα νομίζουμε. Και περισσότερη ψυχολογία. Το μυαλό μας επιθυμεί απλές, γραμμικές αφηγήσεις. Όμως η κοινωνία σπάνια ακολουθεί ευθεία πορεία. Στην εποχή της υπερπληροφόρησης, είμαστε πιο επιρρεπείς από ποτέ να βλέπουμε τάσεις, μοτίβα, κρίσεις και καταρρεύσεις - ακόμα και όταν δεν υπάρχουν. Οι τίτλοι μιλούν για "κρίση Δημοκρατίας", "επιδημία μοναξιάς", "κατάρρευση της ενσυναίσθησης" και "εκφυλισμό της κοινωνικής συνοχής". Όμως, όπως αποδεικνύεται, πολλά από αυτά τα αφηγήματα δεν βασίζονται σε σταθερά δεδομένα, αλλά σε κάτι πολύ πιο ανθρώπινο: την ανάγκη μας να βγάλουμε νόημα από ένα ασταθές και πολύπλοκο κόσμο. Η "κρίση της Δημοκρατίας" είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010, ο δημόσιος διάλογος έχει κατακλυστεί από την πεποίθηση ότι οι...