Διάβασα για πρώτη φορά την Κυρία Ντάλογουεϊ της Βιρτζίνια Γουλφ όταν ήμουν έφηβη και θυμάμαι την αίσθηση ότι παρασύρομαι από ένα ρεύμα αστραφτερής ομορφιάς, αν και η κατανόησή μου ήταν περιορισμένη. Έκτοτε επέστρεψα στο μυθιστόρημα πολλές φορές και η συναισθηματική του απήχηση άλλαζε με κάθε ανάγνωση. Το μυθιστόρημα - που εκδόθηκε τον Μάιο του 1925 από την Hogarth Press των Γούλφ και γιορτάζει φέτος την εκατονταετηρίδα του - αρχίζει με τη φράση "Η κυρία Ντάλογουεϊ είπε ότι θα αγόραζε η ίδια τα λουλούδια" και μας δίνει την Κλαρίσα να περπατάει στο Λονδίνο ένα πρωινό του Ιουνίου και να σχεδιάζει το πάρτι της. Αυτό που ξεκίνησε ως διήγημα, η Κυρία Ντάλογουέι στην Bond Street (στο οποίο η Κλαρίσα αγοράζει γάντια, όχι λουλούδια), έγινε το μοντερνιστικό αριστούργημα της Γουλφ και μια ριζική επανεφεύρεση της γραφής της συνείδησης και του χαρακτήρα."Λατρεύω να περπατάω στο Λονδίνο" Είναι αναμφισβήτητα το μυθιστόρημα με τη μεγαλύτερη επιρροή...