Η πρόσφατη μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Νόβι Σαντ, με αφορμή την επέτειο της τραγωδίας στον σιδηροδρομικό σταθμό όπου έχασαν τη ζωή τους δεκαέξι άνθρωποι, δεν ήταν μια μεμονωμένη έκρηξη οργής. Ηταν η τελευταία σε μια σειρά κινητοποιήσεων που πυκνώνουν από το 2018, αποκαλύπτοντας μια κοινωνία που δεν εφησυχάζει, αλλά εντείνει την αντίδρασή της απέναντι σε ένα σύστημα εξουσίας που έχει φτάσει στα όριά του. Η θλίψη για το δυστύχημα δεν γεννήθηκε στο κενό· πάτησε πάνω σε συσσωρευμένη δυσπιστία και στην αίσθηση ότι το κράτος δεν προστατεύει, αλλά εκθέτει τον πολίτη. Καθώς οι διαδηλώσεις πολλαπλασιάστηκαν μέσα στο τελευταίο έτος, έγινε σαφές ότι η κοινωνική κινητοποίηση δεν αφορά μόνο την απόδοση ευθυνών για ένα τραγικό γεγονός. Αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη κρίση εμπιστοσύνης προς το προσωποπαγές σύστημα συγκεντρωτικής εξουσίας υπό τον Αλεξάνταρ Βούτσιτς, το οποίο διαμόρφωσε όρους σταθερότητας για περισσότερο από μια δεκαετία, αλλά πλέον...