Ο Παναγιώτης μπήκε στο συνοικιακό καφέ για να πάρει έναν φρέντο. Ο φίλος με τον οποίο καθόμουν, τον χαιρέτησε. Επαιζαν μαζί στη γειτονιά κάποτε, τα σπίτια τους τα χωρίζουν δύο δρόμοι. Και είχαν να ιδωθούν χρόνια. "Εχω μεγάλο πρόβλημα με το πόδι μου", μας είπε προχωρώντας με δυσκολία για να καθίσει μαζί μας. Το πρόβλημα ξεχείλιζε από παντού. Από τα σταμπαρισμένα με λεκέδες ρούχα, το βλέμμα που χανόταν, τις βαριές, αδέξιες κινήσεις που πάλευε να μαζέψει σκεβρώνοντας το σώμα του στο κάθισμα. Το τραυματισμένο πόδι ήταν το λιγότερο, σχεδόν χανόταν μπροστά στα υπόλοιπα. Τα ναρκωτικά σε ντύνουν με το δικό τους ένδυμα, η τοξικοεξάρτηση έχει ένα καλούπι που δεν κρύβεται με τίποτα. Οσο και αν προσπαθείς να ξεγελάσεις τον διπλανό σου, τόσο οικτρά αποτυγχάνεις. Μίλησαν για εκείνη την εποχή που ως παιδιά έπαιζαν στα ίδια πεζοδρόμια. Η μνήμη μιας χαρούμενης παιδικότητας που το παρόν την έκανε να φαντάζει ψεύτικη, σαν ανύπαρκτη. Γιατί πώς να...