Ξέρω κάτι τύπους εδώ στην Ελλάδα, που όταν ακούνε ότι το τάδε μοναστήρι, ιστορικό ή νεότευκτο, έχει στην κατοχή του τεράστιες εκτάσεις ή μεγάλη περιουσία ή αστικά ακίνητα στις καλύτερες περιοχές, μανιάζουν. "Και πώς τις μάζεψαν τα μοναστήρια τέτοιες περιουσίες;", ρωτάνε οργίλοι. "Από τα χρυσόβουλα των Βυζαντινών ή από τους φετφάδες των μουφτήδων και τα χαριστικά των σουλτάνων επί τουρκοκρατίας; Ή μήπως από θρησκόληπτους χωριάτες και άτεκνες γιαγιάδες, που οι καλόγεροι τους έπειθαν να γράψουν χωράφια και μετόχια και σπίτια στο μοναστήρι, με αντάλλαγμα την σωτηρία της ψυχής τους; Σαν δεν ντρέπονται οι θεομπαίχτες". Ξέρω κάτι τύπους εδώ στην Ελλάδα, που όταν ακούνε ότι η τάδε εκκλησία, το δείνα μοναστήρι, ο παρά πέρα δεσπότης ή ο παραδίπλα ενορίτης-παπάς καταφεύγουν στη δικαιοσύνη για να διεκδικήσουν καταπατημένες περιουσίες ή αμφισβητούμενα οικόπεδα και βοσκοτόπια και λίμνες και κορφοβούνια, γίνονται πυρ και μανία. "Και τι τα θέλουν...