Αχ! Ζωή! Κανονικά ήταν να γράψω το δεύτερο μέρος του χρονογραφήματός μου, όπως και το είχα προαναγγείλει, αναφορικά με τη συνέντευξη-μονόλογο του Αντώνη Σαμαρά, όπου κυρίως εξέφρασε την αγωνιώδη αγωνία του για τη μόλυνση της "Αρίας φυλής"-Δεξιάς από τον Κυριάκο Μητσοτάκη με ΠΑΣΟΚ προσμίξεις (αυτός που συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ) αλλά μου έσκασε η Ζωή με τις Ζωές της. Πώς να αγνοήσεις μια συνάνθρωπό μας που έχει τόσο δραματικά την ανάγκη μας; Ανθρωποι είμαστε. Πονάει η ψυχή μας. Η Ζωή και οι Ζωές της. Είναι μια ιδιαίτερη (να το πω κομψά) περίπτωση. Αρχικά με γύρισε πίσω στα χρόνια. (Και είναι και μπόλικα τα δικά μου τα χρόνια.) Στον Ευγένιο Σπαθάρη και τα δισκάκια των 45 στροφών που βάζαμε στο πικάπ. "Ο Καραγκιόζης φούρναρης", "Ο Καραγκιόζης αστροναύτης", "Ο Καραγκιόζης γιατρός" και πάει λέγοντας. Εκείνος ο κουτοπονηρός τζαναμπέτης που φορώντας ρόλους και εμμέσως, παιδιάστικα εξαπατώντας, σκόρπιζε το γέλιο σε μικρούς και μεγάλους. Τότε...