Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, μιλά όχι μόνο για το πώς επηρεάζει η ηλικία τη θέση ενός καλλιτέχνη στον χώρο του θεάματος, αλλά και για τη βαθύτερη φασιστική νοοτροπία μιας κοινωνίας που απορρίπτει το γήρας, ιδίως όταν αφορά γυναίκες. Με θάρρος και αλήθεια, αποδομεί στερεότυπα και καλεί σε έναν επαναπροσδιορισμό της αξίας της ανθρώπινης εμπειρίας και σοφίας. Καραμπέτη: "Έχω συρθεί στα πατώματα, δεν έχω βγει από το σπίτι, είχα τα παντζούρια κατεβασμένα"