Την προηγούμενη Πέμπτη, στην Ταβέρνα των Φίλων, μια κοπέλα γύρω στα τριάντα έσκυψε να φυσήξει τα κεράκια της: με το ένα της χέρι κρατούσε τα μαλλιά της για να σβήσει την τούρτα με ασφάλεια και με το άλλο κρατούσε ένα Labubu που κρεμόταν από το σκουλαρίκι της, για να μη λαμπαδιάσει. Λένε πως η γενιά μας δεν μπορεί να επενδύσει πια σε ένα σπίτι, σε ένα μέλλον, σε μια σταθερότητα, οπότε επενδύει σε μικρές εκρήξεις ντοπαμίνης: σε κουτάκια, τυφλές εκπλήξεις, αναμονή και επιβράβευση. Αυτά τα plush toys έχουν σπάσει ταμεία και ίσως αποτελούν την τέλεια έκφραση της καπιταλιστικής ειρωνείας. Πάντως, δεν είναι απλώς φιγούρες, είναι σύμβολα μιας ανάγκης για στιγμιαία χαρά. Η ανθρωπότητα έχει γνωρίσει κι άλλες θρυλικές collectable φιγούρες, όμως καμία δεν ήρθε με τόση μανία να μας πάρει τα μυαλά και τα λεφτά. Ενήλικες που κάνουν συλλογές με υπερχαριτωμένα, fluffy λούτρινα παιχνίδια με σαρδόνιο χαμόγελο, μεγάλα μάτια και μυτερά αυτάκια, βγαλμένα...