Κάποιες φορές (όχι συχνά, αλλά όποτε γίνεται, δεν το ξεχνάω ποτέ), συμβαίνει το εξής: στον δρόμο ή στο σούπερ μάρκετ ή οπουδήποτε, τυχαίνει να δω για λίγα δευτερόλεπτα (άντε ένα με δύο λεπτά, το πολύ) μια κοπέλα, παρέα με κάποιον (συνήθως ζευγάρι) και η κοπέλα ενσαρκώνει τόσο πολύ το ιδανικό ομορφιάς του τύπου μου, ώστε κυριολεκτικά πονάω στο στέρνο μου από την λαχτάρα και την στεναχώρια ταυτόχρονα. Η ομορφιά της με συγκλονίζει, ξεχνάω ό,τι σκεφτόμουν και απλά απορώ, πώς γίνεται να υπάρχει αυτή η κοπέλα- κι όχι απλά να είναι υπαρκτή, αλλά να έχει σύντροφο, να κάνει τα ψώνια της κ.λ.π. (που βέβαια, λογικό είναι και μακάρι να είναι χαρούμενοι οι άνθρωποι). Αυτό που νιώθω δεν είναι τόσο "ζήλια" (αν και σίγουρα υπάρχει ένα μικρό ποσοστό), όσο θλίψη για το ότι δεν το προσπάθησα αρκετά για τον εαυτόν μου. Πέρασαν χρόνια και δεν κατάφερα να δώσω την ευκαιρία στην ζωή μου να βρίσκομαι με κάποια, που, πραγματικά, να την βλέπω και να λιώνω...