Μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Μιχάλης Αεράκης, αυτή την εβδομάδα, στο περιοδικό Λοιπόν και τον δημοσιογράφο Ανδρέα Θεοδώρου. Μέσα σε όλα, δε, ο έμπειρος ηθοποιός αναφέρθηκε στις δύσκολες στιγμές που κλήθηκε να διαχειριστεί και το θέατρο λειτούργησε σαν βοηθός. Υπήρξε κάποια από αυτές τις στιγμές που νιώσατε να λυγίζετε και το θέατρο λειτούργησε για εσάς ψυχοθεραπευτικά; Όχι. Έχω μάθει από μικρό κοπέλι, γιατί δουλεύω από 7 ετών, να είμαι μαχητής. Δεν κωλώνω σε τίποτα και δεν φοβάμαι τίποτα. Όπως λέει ο Καζαντζάκης "δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος". Αυτό με αντιπροσωπεύει. Δώδεκα χρονών παιδάκι πήγαινα με τους συμμαθητές μου και με ένα κασετοφωνάκι στον τάφο του Καζαντζάκη. Ακούγαμε μουσική και χορεύαμε. Φαίνεται ότι έχω και την ευλογία αυτού του ανθρώπου. Αυτό είναι που με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο. Υπήρξαν άνθρωποι στη ζωή σας που προσπάθησαν να καταπατήσουν τα όριά σας; Μπορεί να υπήρξαν, αλλά εγώ...