Ας μεταφερθούμε σε μια βαθιά επαρχία και σε μια κηδεία. Ενός επιφανούς πολίτη, που τον εκτιμούσαν όλοι. Με ένα "όλοι" σχεδόν καθολικότητας και εκτίμησης. Εννοείται ότι θα θεωρούσαν χρέος να παρευρεθούν οι συνάνθρωποί του, οι συμπολίτες του, αλλά εξίσου θα έσπευδαν και "θειές", ως μειοψηφία, με τον τόνο αυστηρά στο έψιλον, για να δουν, ενδεχομένως να κατασκοπεύσουν πίσω από τα στενά τους μάτια και τα σφιχτά, σουφρωμένα χείλη τους, τους άλλους που πήγαν. Μα, ο Αλέξης Χαρίτσης, ενεργώντας ως θειά, απογείωσε τον ρόλο χαμηλότερα. Δεν είναι η απόφαση να μην παρευρεθεί, λες και είχαμε την έγνοια της παρουσίας του, αλλά η αγωνιώδης δίψα του να τραβήξει το βλέμμα η απουσία του. Πώς; Εκανε, τρόπον τινά, μούτρα γι' αυτούς που θα πήγαιναν και γι' αυτό δεν παρέστη. Οπως η λαϊκή ρήση "Θύμωσε η Θυμιώ" ή "Θύμωσ' ο καλόγερος κι έσκισε τα ράσα του". Και για να τους "την πει" έγραψε: "Το θεώρησα πιο τίμιο από το να σταθώ στη Μητρόπολη δίπλα στον Αδωνη...