Το άτιμο υποσυνείδητο! Την "έχω" την εικόνα σαν τώρα δα. Ηταν ένα δείπνο. Κυλούσε ήσυχα, τρυφερά. Μετά περάσαμε στο σαλόνι. Εκείνος κάθισε στην πολυθρόνα, πιο πίσω σε μια άλλη πολυθρόνα θυμάμαι την Ασπα, νεραϊδένια, κόσμια απόκοσμη, ισοβίως στο πλευρό του, αόρατα φροντιστική. Εμείς, λογικά, καθίσαμε στους καναπέδες. Μα δεν το αποδέχεται έτσι το υποσυνείδητο μου. Με τίποτα! Μας καθίζει όλους στο πάτωμα, οκλαδόν, όπως τα μικρά παιδιά, γύρω από εκείνον. Να τον κοιτάμε από κάτω προς τα επάνω. Μόνο έτσι το "θυμάμαι". Είχε διάθεση καλή, αν και καταπτοημένος, έλαμπαν τα μάτια του σπίθες. Μόλις είχε εκδοθεί το βιβλίο του, το οποίο είχα διαβάσει απνευστί. Και, δες πώς τα έφερε η Αγία Τύχη, να τον ακούμε εκεί, να μας μεταφέρει live μερικές από τις ιστορίες, όπως τις έφερνε η κουβέντα. Θυμάμαι αυτή που μας είχε σκορπίσει το πιο δυνατό γέλιο: Ο Κούνδουρος περνούσε δύσκολες οικονομικά μέρες και έτσι κάθε μέρα πήγαινε στο ίδιο εστιατόριο για να...