Η Τουρκία δεν είναι απλώς "δύσκολος γείτονας". Είναι ο μόνιμος ταραξίας της γειτονιάς που παριστάνει τον πυροσβέστη ενώ κρατά στο άλλο χέρι τα σπίρτα, με τα οποία "παίζει". Κατέχει ευρωπαϊκό έδαφος στην Κύπρο, απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο, αμφισβητεί θαλάσσιες ζώνες, χαϊδεύει τη Χαμάς, κλείνει το μάτι στη Χεζμπολάχ -όταν τη συμφέρειν- και στο μεταξύ πλασάρεται ως μεσολαβητής για την Ουκρανία. Αυτή η αντίφαση δεν είναι ατύχημα. Είναι στρατηγική και όσο κι αν δεν μας αρέσει είναι δυστυχώς επιτυχημένη. Γιατί την ανέχονται ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ; Επειδή μιλούν τη γλώσσα του ωμού ρεαλισμού. Βάσεις, Στενά, μεταναστευτικές ροές, ενεργειακοί διάδρομοι. Η Άγκυρα αξιοποιεί κάθε διπλωματικό και γεωγραφικό πλεονέκτημα. Όταν πιέζεται, πουλάει ρόλο "ειρηνοποιού". Όταν χαλαρώνουν τα λουριά, επιστρέφει στα γνωστά. Αδιαλλαηξία στη Κύπρο, υπερπτήσεις, "γκρίζες ζώνες", φιέστες επίδειξης ισχύος κλπ. Η Δύση την ανέχεται επειδή τη χρειάζεται. Κι εκεί ακριβώς...